Аллаховиот пратеник, алејхи селам го научил Ибн Месуд, радијаллаху анху, како да го изговара „етехијатот“ додека клањал намаз, неговата рака била во неговите две раце, за да го привлече вниманието на Ибн Месуд и на важноста на овој зикр како да е учење на сура од Куранот. Ова укажува на тоа дека Аллаховиот Пратеник, алејхи селам, се грижел за изразите и значењата на овој зикр. И рече: „Ет-техијјату лиллахи“: а тоа е секој говор и дело кои упатуваат на големината, сето тоа Аллах, Возвишениот, го заслужува. „Ес-салевату“: Тоа е општопозната молитва (намазот), било да е фарз или нафила, кои Му припаѓаат на Аллах, Возвишениот. „Ет-тајјибату“: Тоа се зборови, постапки и убав опис кој упатува на совршенство, сето тоа му припаѓа на Аллах, Возвишениот. „Ес-селаму алејке ејјухен-небијју ве рахметуллахи ве берекатуху“: Молиме за спас на Пратеникот од каква било нелагодност или несреќа, и да му се зголеми секое добро. „Ес-селаму алејна ве ала ибадиллахис-салихин“: Молитва за спас на тој што клања и за спас на секој добар Божји роб било да е на Земјата или на вишното небо. „Ешхеду ен ла илахе иллаллах“: Значи потврдувам, со потполна убеденост, дека нема друго божество кое може да се обожува освен Аллах. „Ве енне Мухаммеден абдуху ве ресулуху“: Потврдувам дека тој е роб и последен Пратеник. Потоа Пратеникот, алејхи селам, го поттикнал клањачот да одбере молитви кои тој ги сака.