Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, ги известил асхабите дека муслиманите ќе извојуваат победа над eвреите од Хајбер следниот ден, преку човек кому ќе му го довери знамето – обележјето на војската. Овој човек се одликувал со тоа што го сакал Аллах и Неговиот пратеник, а и Аллах и Неговиот пратеник го сакале него. Асхабите ја поминале ноќта во разговори и размислување за тоа кому ќе му биде доверено знамето, посакувајќи ја оваа голема чест. Кога осамнало утрото, сите се упатиле кон Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, со надеж дека токму тие ќе ја добијат оваа привилегија. Тогаш Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, прашал за Али бин Ебу Талиб, Аллах нека е задоволен со него. Му одговорија дека е болен и дека се жали на болки во очите. Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, испрати по него. Кога го доведоа, тој плукна во неговите очи од својата благословена плунка и упати дова за него. Болеста целосно исчезна, како никогаш да ја немал. Потоа му го доверил знамето и му нареди да продолжи со смиреност додека не се приближи до тврдината на непријателот, а потоа да ги повика во исламот, а ако го прифатат, да им ги објасни обврските што Аллах им ги пропишал. Потоа Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, му ја истакна на Али вредноста на повикувањето кон Аллах, нагласувајќи дека ако некој преку него биде упатен, тоа е подобро за него од црвените камили – тоа било највредното богатство за Арапите, Даветот е повреден од тоа да се поседуваат или да се дадат како садака овие црвени камили.