از ابوهریره ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: هرگاه رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ در نماز تکبیر [احرام] می‌گفت، پیش از آنکه قرائت را آغاز کند، اندکی توقف می‌کرد. گفتم: پدر و مادرم به فدایت یا رسول الله، در سکوت بین تکبیر و قرائت چه می‌گویید؟ فرمود: «می‌گویم: اللهُمَّ بَاعِدْ بَيْنِي وَبَيْنَ خَطَايَايَ كَمَا بَاعَدْتَ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ، اللهُمَّ نَقِّنِي مِنْ خَطَايَايَ كَمَا يُنَقَّى الثَّوْبُ الْأَبْيَضُ مِنَ الدَّنَسِ، اللهُمَّ اغْسِلْنِي مِنْ خَطَايَايَ بِالثَّلْجِ وَالْمَاءِ وَالْبَرَدِ»: «خداوندا میان من و گناهانم دوری انداز چنانکه مشرق و مغرب را از هم دور ساخته‌ای. خداوندا مرا از گناهانم پاک کن چنانکه لباس سفید از چرک پاک می‌شود. خداوندا مرا از گناهانم با برف و آب و تگرگ بشوی».

از ابن عمر ـ رضی الله عنهما ـ روایت است که: هنگامی که رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ نماز را آغاز می‌کرد (تکبیر احرام می‌گفت) دستانش را تا مقابل شانه‌هایش بالا می‌برد و همچنین هنگام تکبیر رکوع و هنگام بلند کردن سرش از رکوع نیز آنها را بالا می‌برد و می‌گفت: «سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ، رَبَّنَا وَلَكَ الحَمْدُ» و این کار را در سجود انجام نمی‌داد.

از عُبادة بن صامِت ـ رضی الله عنه ـ روایت است که رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمود: «لَا صَلَاةَ لِمَنْ لَمْ يَقْرَأْ بِفَاتِحَةِ الكِتَابِ»: «برای کسی که فاتحة الکتاب را نخواند، نمازی نیست».

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که می گوید: رسول الله صلى الله عليه وسلم وارد مسجد شد. بعد از ايشان، شخص ديگری آمد و نماز خواند و آنگاه آمد و به رسول الله صلى الله عليه وسلم سلام كرد. رسول الله صلى الله عليه وسلم به او فرمود: «ارْجِعْ فَصَلِّ، فَإِنَّكَ لَمْ تُصَلِّ»: «بازگرد و نماز بخوان که تو نماز نخواندی». آن شخص برگشت و همانطور كه نماز خوانده بود، نماز خواند. دوباره آمد و به رسول الله صلی الله علیه وسلم سلام كرد که رسول الله صلی الله علیه وسلم [دوباره] به او فرمود: «ارْجِعْ فَصَلِّ، فَإِنَّكَ لَمْ تُصَلِّ»: «بازگرد و نماز بخوان که تو نماز نخواندی». بار سوم نيز چنين كرد. آنگاه گفت: سوگند به ذاتی كه تو را به حق فرستاده است، من بهتر از اين نمی دانم چگونه نماز بخوانم. به من [درست نماز خواندن را] بیاموز. رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «إِذَا قُمْتَ إِلَى الصَّلاةِ فَكَبِّرْ، ثُمَّ اقْرَأْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ، ثُمَّ ارْكَعْ حَتَّى تَطْمَئِنَّ رَاكِعًا، ثُمَّ ارْفَعْ حَتَّى تَعْتَدِلَ قَائِمًا، ثُمَّ اسْجُدْ حَتَّى تَطْمَئِنَّ سَاجِدًا، ثُمَّ ارْفَعْ حَتَّى تَطْمَئِنَّ جَالِسًا، وَافْعَلْ ذَلِكَ فِي صَلاتِكَ كُلِّهَا»: «هرگاه خواستی نماز بخوانی، نخست تكبير بگو. سپس آنچه از قرآن برايت ميسر است بخوان. سپس ركوع كن، در رکوع آرام بگیر و پس از برداشتن سر از ركوع، کاملا راست بايست و اندكی مكث كن. سرانجام سجده كن و در سجده آرام بگیر. پس از برداشتن سر از سجده، اندكی بنشين. و همين شيوه را در تمام نمازهايت رعايت كن».

از ابوهریره ـ رضی الله عنه ـ روایت است که: ایشان در هر نماز فرض و غیر فرض، در رمضان و غیر رمضان [در آغاز آن] وقتی می‌ایستاد، تکبیر می‌گفت و سپس هنگام رکوع تکبیر می‌گفت، سپس می‌گفت: سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ، سپس پیش از رفتن به سجده می‌گفت: رَبَّنَا وَلَكَ الْحَمْدُ، سپس هنگام رفتن به سجده تکبیر می‌گفت و هنگام سر بلند کردن از سجده تکبیر می‌گفت، سپس هنگام رفتن به سجده تکبیر می‌گفت، سپس هنگام برخاستن از سجده تکبیر می‌گفت، سپس هنگام برخاستن از جلوس در رکعت دوم تکبیر می‌گفت و این را در هر رکعت انجام می‌داد تا آنکه نمازش را به پایان می‌رساند، سپس بعد از پایان نماز می‌گفت: قسم به آنکه جانم به دست اوست، نماز من شبیه‌تر از (نماز) شما به نماز رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ است. این نماز او بود تا آنکه از دنیا رفت.

از ابن عباس ـ رضی الله عنهما ـ روایت است که پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمود: «أُمِرْتُ أَنْ أَسْجُدَ عَلَى سَبْعَةِ أَعْظُمٍ: عَلَى الْجَبْهَةِ وَأَشَارَ بِيَدِهِ عَلَى أَنْفِهِ، وَالْيَدَيْنِ، وَالرُّكْبَتَيْنِ، وَأَطْرَافِ الْقَدَمَيْنِ، وَلَا نَكْفِتَ الثِّيَابَ وَالشَّعَرَ»: «به من امر شده كه بر روى هفت استخوان سجده کنم: بر پيشانى و با دستش به بينى اشاره نمود؛ و دو دست و دو زانو و انگشتان پاها؛ و اينكه لباس و موها(ی سر خود) را [در داخل نماز] جمع نكنيم».

از ابوامامه رضی الله عنه روایت است که به رسول الله صلی الله علیه وسلم گفته شد: کدامين دعا به اجابت نزديک تر است؟ فرمود: «جَوْفَ اللَّيْلِ الآخِرِ، وَدُبُرَ الصَّلَواتِ المَكْتُوباتِ»: «دعا در دلِ نيمه ی پايانيِ شب و دعا در پايان نمازهای فرض».

از جَریر بن عبدالله ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: ما نزد پيامبر ـ صلى الله عليه وسلم ـ بوديم، ايشان در شبی که قرص ماه کامل بود به سوى آن نگريست و فرمود: «إِنَّكُمْ سَتَرَوْنَ رَبَّكُمْ كَمَا تَرَوْنَ هَذَا الْقَمَرَ، لَا تُضَامُونَ فِي رُؤْيَتِهِ، فَإِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ لَا تُغْلَبُوا عَلَى صَلَاةٍ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا فَافْعَلُوا»: «همانا شما پروردگارتان را خواهيد ديد، چنانکه این ماه را مى‌بينيد و براى ديدن آن دچار سختى و مشقت نمى‌شويد؛ پس اگر توانستيد نماز قبل از طلوع آفتاب و نماز قبل از غروب آفتاب را به كامل‌ترين شكل بخوانيد»؛ سپس این آیه را خواند: {وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ} (و پیش از برآمدن آفتاب و پیش از غروب، به ستایش پروردگارت تسبیح گوی)».

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلى الله عليه وسلم در دو رکعت سنت صبح ﴿قل يا أيها الكافرون﴾ و ﴿قل هو الله أحد﴾ را می خواند.

از ابوموسی اشعری ـ رضی الله عنه ـ روایت است که رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمودند: «مَنْ صَلَّى ‌الْبَرْدَيْنِ دَخَلَ الْجَنَّةَ» «آنکه بَردَین (دو نماز به وقت سرما) را بخواند، وارد بهشت می‌شود».

از جُندب بن عبدالله قَسری ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمود: «مَنْ صَلَّى صَلَاةَ الصُّبْحِ فَهُوَ فِي ذِمَّةِ اللهِ، فَلَا يَطْلُبَنَّكُمُ اللهُ مِنْ ذِمَّتِهِ بِشَيْءٍ، فَإِنَّهُ مَنْ يَطْلُبْهُ مِنْ ذِمَّتِهِ بِشَيْءٍ يُدْرِكْهُ، ثُمَّ يَكُبَّهُ عَلَى وَجْهِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ»: «کسی که نماز صبح را ادا کند، در ذِمّهٔ (امان و حمایت) الله است، پس مواظب باشيد که الله درباره‌ی عهد و پيمان خويش با چنين بنده‌ای، چيزی از شما مطالبه نکند؛ زيرا هرکس در اين باره از سوی الله مؤاخذه شود، راه فرار ندارد و سپس الله متعال، او را بر چهره‌اش در آتش دوزخ می‌اندازد».

از بُرَیدة بن حُصَیب ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: نماز عصر را زود ادا کنید، زیرا پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمودند: «مَنْ تَرَكَ صَلَاةَ الْعَصْرِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ»: «هرکس نماز عصر را ترک گوید، عملش تباه شده است».