- پس از باریدن باران، گفتن این جمله مستحب است: مُطرنا بفضل الله ورحمته. یعنی به فضل و رحمت الله متعال بالای ما باران بارید.
- هر کس نعمت باران و سایر چیزها را از نظر خلقت و آفریدن به ستاره نسبت دهد، او کفر بزرگ ورزیده است، و اگر کسی آن را سبب قرار دهد، پس کفر کوچک ورزیده است، زیرا - ستاره- سبب شرعی و حسی نیست.
- نعمت زمانی سبب کفر می شود که نا سپاسی آن صورت گیرد، و زمانی سبب ایمان می گردد که شکر و سپاس آن شود.
- ممنوع بودن این سخن که: «با - آشکار شدن- ستاره فلان بالای ما باران بارید» هر چند اگر هدف گوینده وقت و زمان هم باشد؛ تا این که ذریعۀ شرک قرار نگیرد.
- واجب بودن این که برای حصول نعمت ها و دفع کردن مصیبت ها، دل باید به الله متعال تعلق بگیرد. (یعنی این باور باید وجود داشته باشد که این همه امور را تنها الله متعال انجام می دهد).