- توجه بزرگ اسلام به تهذیب و کمال اخلاق.
- فضیلت خوش اخلاقی، تا اینکه بنده را به درجۀ روزه دار - که افطار نمی کند و تهجد گزار که خسته نمی شود - می رساند.
- روزه گرفتن در روز و تهجد در شب دو عمل بزرگی است که در آن سختی بر نفس ها وارد می شود، و فرد با اخلاق به درجۀ آنها رسید، زیرا با نفس خود - توسط تعامل نیک - دست و پنجه نرم کرد.