შუამავალმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) აკრძალა, რომ მუსლიმმა თქვას საუბარში: "რაც ინება ღმერთმა და ინება ამა და ამ პიროვნებამ", ან ინება ღმერთმა და ამა და ამ პიროვნებამ; ეს დაკავშირებულია იმასთან, რომ ალლაჰის ნება და სურვილი აბსოლუტურია, და არავინ გაანაწილებს და ვერავინ იქნება მისი თანამოზიარე ამ თვისებებში. კავშირი „და“ ამ კონტექსტში გულისხმობს თანასწორობას და ვინმეს თანამონაწილეობას ალლაჰთან. არამედ თქვს: რაც ინება ალლაჰმა, შემდეგ ინება ამა და ამ პიროვნებამ, ამით ხაზგასმულია ის, რომ ადამიანის ნება ექვემდებარება ალლაჰის ნებას, და ეს გამოიხატება სიტყვით „შემდეგ“ „და“-ს ნაცვლად, რადგან „შემდეგ“ მიუთითებს თანმიმდევრობას, დაყოვნებას და დროის განსხვავებას.