აიშამ (ალლაჰი იყოს მისით კმაყოფილი) თქვა: ერთხელ ღამით მე ვიწექი მოციქულის (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) გვერდით და, როცა გავიღვიძე, ვერ ვიპოვე ის ჩემს გვერდით. ხელით მოვძებნე ის ადგილი, სადაც ის ჩვეულებრივ ოთახში ლოცულობდა, და აღმოვაჩინე, რომ ის იყო საჯდაში, მისი ფეხები კი ვერტიკალურად იდგა. ამ დროს ის ამბობდა:... "შენთან ვეძიებ თავშესაფარს და დახმარებას,“„შენი კმაყოფილებით — შენი რისხვისგან, ჩემს ან ჩემს უმმის მიმართ,“ „და ვთხოვ შენს მფარველობას,“ „შენი მრავალი მიტევებით,“ „შენი სასჯელისგან.“ ...და მე შევთხოვ შენს დაცვას შენგან, და შენს სილამაზის თვისებებს – შენს სიდიადისა და დიდებულების თვისებებისგან. რადგან შენგან ვერავინ დაიცავს, გარდა შენისა, და შენგან გაქცევის ადგილი არ არსებობს, და შენგან დამალვა შეუძლებელია, გარდა შენსავე თავშესაფარში. მე არ შემიძლია აღვწერო ყველა ქება, რომელსაც შენ იმსახურებ. ანუ, ჩემი უძლურების გამო, მე ვერ შევძლებ სრულად მივაწერო და ჩამოვთვალო ყველა შენი წყალობა და სიკეთე ისე, როგორც შენ იმსახურებ, თუნდაც მთელი ძალისხმევა ჩავდო ამაში და ვეცადო. შენ ის ხარ, ვინც საკუთარი თავი შეაქე ქებით, რომელიც შენ გშვენის. ვინ შეძლებს, სრულად აღასრულოს შენი ქების უფლება?!