ალლაჰის მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) აღნიშნა, რომ შარიათის კანონები სამ ნაწილად იყოფა: ის, რაზეც არაფერი ითქვა, აკრძალვები და ბრძანებები. რაც შეეხება პირველს, ანუ იმას, რაზეც შარიათი დუმს: აქ არ არსებობს რაიმე დადგენილი წესი და საწყისი მდგომარეობა ფუძესთან მიმართებაში, რაც ნიშნავს იმას, რომ ისინი სავალდებულო არ არის; რაც შეეხება ალლაჰის მოციქულის (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) დროს, აუცილებელი იყო იმ საკითხების შესახებ კითხვებისგან თავის არიდება, რაც ჯერ არ მომხდარა, რათა არ დაწესებულიყო მათი სავალდებულობა ან აკრძალვა. ალლაჰმა ეს საკითხები ღვთის მორჩილთათვის თავისი წყალობით დატოვა, რაც შეეხება მოციქულის (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) გარდაცვალების შემდგომ პერიოდს, თუ კითხვა რჯულის საკითხის განსაზღვრის ან სწავლების მიზნით დაისმის, რაც აუცილებელია რწმენის საკითხებში, ეს ნებადართულია და ზოგჯერაც წახალისებულიც. მაგრამ თუ კითხვა დაისმის ზედმეტი სირთულის ან გაჯიუტების მიზნით, მაშინ ეს არის ის, რასაც ეს ჰადისის სიტყვები გულისხმობენ — რომ თავი უნდა ავარიდოთ მსგავს კითხვებს. ეს იმიტომ, რომ ასეთმა კითხვებმა შესაძლოა იგივე შედეგამდე მიიყვანოს, რაც ისრაელის ხალხს დაემართა, როცა მათ უბრძანეს ძროხის დაკვლა. მათ ნებისმიერი ძროხა რომ დაეკლათ, ბრძანებას შეასრულებდნენ, მაგრამ მათ გაართულეს საკითხი და შედეგად, მათზე ეს საკითხი გართულდა. მეორე: აკრძალვები; ეს არის ის, რაც დამჯერმა დაიმსახურა ჯილდო მისი დატოვებისთვის, ხოლო გამკეთებელი დაისჯება. აუცილებელია მათი ყველა სახისგან თავის არიდება. მესამე: ბრძანებები; ეს არის ის, რის შესრულებაზე დამჯერი ჯილდოს მიიღებს, ხოლო მის არშესრულებაზე დაისჯება. აუცილებელია მათი შესრულება შესაძლებლობის ფარგლებში.